Муса Җәлил. Юллар

Скопировать ссылку

Әминәгә

Юллар, юллар! Мине, туган йорттан
Аерып, ерак алып киттегез.
Җитәр инде, озак кунак булдым,
Хәзер кире өйгә илтегез.

Бик сагындым таныш кырларымны,
Урманымны, күпер башымны,
Бик сагындым мине өзелеп сөйгән
Нечкә билем, кара кашымны.

Көн яңгырлы иде мин киткәндә,
Карап калды боегып сердәшем,
Юешләтте аның керфекләрен
Яңгыр түгел, назлы күз яше.

Читен дә соң читкә киткән чакта,
Ярты җаның калса өзелеп!
Ярый әле, сөю белән бергә
Бар йөрәктә корыч түземлек.

Юллар, юллар! Сез бит барыгыз да
Менә шундый каты, аяусыз!
Я, әйтегез, кемнәр үтте сездән,
Салындыгыз башлап каян сез?

Минем кебек кайсы шашкын йөрәк
Беренче кат шуннан атлады?
Кемне шулай өмит, дәртләндереп,
Еракларга илтеп ташлады?

Беләм, дәртләр ташый, безне шулай
Яшьлек куша кыдырып йөрергә!
Сезне, юллар, аяк эзе түгел,
Йөрәк хисе салган бу җиргә.

Кая гына ләкин китсәк тә без,
Сукбайлыкка яшьли салышып,
Шул юллардан кире алып кайта
Туган йортка йөрәк сагышы.

Юллар, юллар! Мине, илкәемнән
Аерып, ерак алып киттегез.
Яна дәртләр, яңа хисләр белән
Сөйгәнемә кире илтегез.
(1943)

Муса Джалиль. Дороги (Перевод Ильи Френкеля)
Амине

Дороги, дороги! Довольно гостил я
От края родного вдали.
Пора и домой мне. Хочу, чтоб дороги
Обратно меня привели.

Так сильно соскучился я по Замостью,
По нашим лесам и полям!
Сказать не могу, до чего стосковался
По черным девичьим бровям.

Когда мы простились, шел дождь. И печально
Вослед мне смотрели глаза,
И что-то блестело на милых ресницах, –
Не знаю, вода иль слеза...

Ох, тяжко, друзья, уезжать на чужбину!
Так тяжко на сердце больном!
Еще хорошо, что любовь и терпенье
Извечно соседствуют в нем.

Дороги, дороги! Вы все беспощадны,
И нет вам, дороги, конца.
Чьи ноги, скажите мне, вас проложили
И чьи проложили сердца?

Кто так же, как я, окрыленный надеждой,
Над вами парил, а потом
Был вами, дороги, от дома отторгнут, –
Далеко родимый мой дом!

Нам молодость властно диктует: «Ищите!»
И носят нас бури страстей.
Не ноги людей проложили дороги,
А чувства и страсти людей.

Так пусть нас заносит далеко-далеко,
Возникшая смолоду страсть, –
По этим дорогам, влекомые сердцем,
Должны мы в отчизну попасть!

Дороги, дороги! Я долго томился
От родины милой вдали.
Хочу, чтобы новые чувства и силы
К любимой меня привели!
(1943)