Муса Җәлил. Сөю

Скопировать ссылку

Өзелеп сөйде егет,
Кыяр-кыймас
Ачты аңа беркөн йөрәген.
– Сөям... – диде, ләкин назлы кызның
Ишетмәде: «Мин дә!» – дигәнен.

Кыз яратып юри әйтмәдеме,
Әллә чынлап яратмадымы?!
Тик көчәйде егет йөрәгенең
Сөю белән канатлануы.

Сугыш килде... Аерып иркәсеннән,
Ут чүленә тартып китерде.
Сөю аны алга җитәкләде,
Ярасыннан канын киптерде.

Кызы өчен, туган йорты өчен
Ул алдында булды көрәшнең.
Егетлеген шунда күрсәтмәсә,
«Егет!» диеп аңа кем дәшсен?

Сөю белән үзен көчле сизеп,
Ул атлады дәртле, өмитле.
Җиңү таңы җирдә кабынганда,
Ядрә екты ахыры егетне.

Ул саташты соңгы сулышында,
Үлем исе аны исертте.
– Сөям... – диде,
Һәм ул иркәсенең:
– Мин дә! – дигән тавышын ишетте.
(1943)

Муса Джалиль. Любовь (Перевод Рувима Морана)

Любовь так долго юношу томила,
Что как-то раз, дыханье затая,
«Люблю» шепнул он робко. Но от милой
Капризницы не услыхал: «И я!»

Была ли то уловка страсти скрытой,
Иль вправду был он безразличен ей, –
Не все ль равно? Любовь в душе джигита
Все ярче разгоралась, все сильней.

Пришла война и увела нежданно
Джигита в пламя и водоворот.
Любовь жила, и заживляла раны,
И за руку вела его вперед.

Сражался на переднем крае воин
За дом родной, за девушку свою.
Ведь имени джигита недостоин
Тот, кто не дышит мужеством в бою.

Любовь была и силой и опорой, –
Со страстной верой в битву шел боец.
Когда зажглась заря победы скорой,
Свалил джигита вражеский свинец.

Последнее дыханье в нем боролось
С угаром смерти. Бредил он, хрипя.
– Люблю... – сказал он и услышал голос
Своей возлюбленной: – И я!..
(1943)