Муса Җәлил. Бер кызга

Кызык кына булды бу очрашу,
Син ерактан, мин дә ерактан.
Ә күптәнге якын танышлар күк,
Кул кысыштык икәү йөрәктән.

Исмемне дә юньләп белмисеңдер,
Үзең шундый сөеп карыйсың.
Йөрәгемнең язгы гөлләр төсле
Саф булуын сиздең, ахрысы.

Безнең гомер тулы һәр ваклыкка,
Эчпошыргыч ямьсез бушлыкка;
Нәрсә җитә менә шундый матур,
Шундый керсез, кайнар дуслыкка!

Нәрсә җитә синең күзләреңнең
Ялкыныннан шулай кабынып
Яшәү, җирдә гомер ахрынача
Назлы карашыңны сагынып.

Мин үзем дә белмим, нәрсә безне
Бәйләде соң аера алмаслык?!
Без сөйләшеп түгел, серебезне
Күз карашы белән аңлаштык.

Шундый назлы, гади күз карашын
Шагыйрь йөрәгеме аңламас?
Сөяксез тел кайчак алдаса да,
Күз карашы, җаным, алдамас.

Еллар үтеп, тагын бер очрашсак,
Яшерә алмый шатлык яшемне,
Мин кулыңны кысып, чын күңелдән:
– Сердәшем! – дип, сиңа дәшермен.

Аерса да безне язмыш җиле,
Алып китеп сине еракка,
Киңәшем шул: җирдә иң кадерле
Бу дуслыкны, бәгърем, югалтма!

Тик бер теләк: сөю уты белән
Канатланса иде күңелләр,
Сөю дымын эчеп бер тамырдан,
Чәчәк атса иде гомерләр.

Ашкынулы сөю ялкынында
Үтсә иде яшьлек вакытлар.
Әйтче, бәгърем, миңа, җир йөзендә
Шуннан артык нинди бәхет бар?!
(1943)

Муса Джалиль. Одной девушке (Перевод Василия Журавлева)

Интересной получилась встреча;
Не встречались раньше ты и я,
А теперь мы руки пожимаем
От души, как давние друзья.

Даже имени путем не зная,
На меня с любовью смотришь ты,
Чувствуя, что сердце у поэта
Чисто, как весенние цветы.

В жизни много мелочей, бывает,
Возмущают душу пустотой.
Что сравнить мне с дружбою красивой,
С чистой и с горячею такой?!

Что сравнить с твоим горящим взглядом
К жизни пробуждающим сердца?!
По твоим глазам всегда тоскуя,
Так и буду жить я до конца.

Сам не знаю, как с тобой сроднился.
Я любви своей не утаю.
Не словами – взглядами друг другу
Объяснили тайну мы свою.

Взгляд твой нежный, взгляд твой
сокровенный
Сердце ли поэта не поймет!
Без костей язык – соврет порою,
Взгляд же не обманет, не соврет.

Пусть пройдут года. Тебя увидев,
Радостные слезы не сдержу.
От души твою пожму я руку,
«Милая! Любимая!» – скажу.

Если нас ветра судьбы разлучат,
Мой совет: и в непроглядной мгле
Не теряй, родная, эту дружбу,
Самую большую на земле.

Я хотел бы, чтобы наши жизни,
Окрыляя души с каждым днем,
Влагою большой любви питались
И на стебле расцвели одном.

Я хотел бы годы молодые
В страстной провести любви с тобой.
А сильнее этого, родная,
Есть ли счастье на земле родной?!
(1943)