Абдулла Алиш. Очкычка карап

Һәр көн саен иртән баш түбәмнән
Очкыч очып китә еракка,
Бик еракка – кояш чыккан якка,
Бары тавыш кала колакта.

Ал син, очкыч, мине үзең белән,
Канат аска шунда сыендыр.
Кеше гомерен чикли торган йөктән
Мин дә, бәлки, авыр түгелдер.

Күтәрелим әле биеклеккә,
Төкереп үтим дошман башына.
Мотор белән йөрәк кушылсыннар,
Тотынсыннар бергә ярсырга.

Ал син, очкыч, мине үзең белән,
Бомбаларың калдыр бүгенгә.
Бомба итеп илтеп ташла мине
Ерактагы торган илемә.

Йолдыз кебек атылып төшим әле
Туфрагында кабер табарга.
Дошманнарга булган көчле нәфрәт
Хисе белән мәңге янарга.

Юк, кирәкми, үлмим, табыш булып
Кайтып керим туган илемә.
Багышлансын калган гомерем дә
Иң кирәкле булган җиренә.

Абдулла Алиш. Вслед немецкому самолету (Перевод Равиля Бухараева)

Утро. Летит самолёт на восток,
Я зажимаю ладонями уши.
Невыносимо надсаден, жесток,
гул его слышится глуше и глуше...

– Эй, самолёт, забери меня! Рвусь
я в поднебесье, как птица из сети...
Не тяжелей меня тягостный груз
твой,
где таятся увечья и смерти...

Сразу оставлю я плен позади,
Скорбные думы забуду,
и скоро
сердца удары в свободной груди
в небе сольются с гуденьем мотора.

Эй, самолёт, в наступлении дня
снова я вспомню движение жизни.
Бомбы оставь на сегодня.
Меня
сбрось в дорогие просторы Отчизны.

И полечу я падучей звездой, –
факелом ненависть
вспыхнет на воле...
Буду пылать над землёю родной
пламенем гнева, возмездья и боли...

Но не сгорю. Не хочу умирать!
Сброшу над Родиной
боль и усталость.
Может быть, ей пригодится опять
всё,
что от жизни солдата осталось...

Белешмә. Абдулла Алиш (Габдуллаҗан Габделбари улы Алишев) (1908-1944) – тумышы белән Татарстанның бүгенге Спас районы Көек авылыннан. Мәктәп елларыннан әдәбият-сәнгать белән кызыксына, шигырьләр, хикәяләр яза. Казанда җир төзелеше техникумында укыганда көндәлек матбугатта мәкаләләре дөнья күрә башлый. 1941-1945 еллардагы Бөек Ватан сугышына кадәр җир төзелеше белән бәйле оешмаларда техник вазифалар башкара, «Техника» журналында, «Пионер каләм» (хәзерге «Ялкын») журналында, Татарстан радиокомитетында эшли. Балалар өчен әдәби түгәрәкләр белән җитәкчелек итә. Иҗат белән актив шөгыльләнә, шул исәптән балалар өчен хикәяләр, әкият-хикәятләр, пьесалар, шигырьләр яза. 1941 елның июлендә армиягә алына һәм фронтка озатыла, шул ук елны чолганышта калып, немецларга әсир төшә. Әсирлектә антифашистик яшерен оешмага кушыла. 1943 елның августында яшерен оешманың эше ачыла. Нәтиҗәдә, әсирлектә фашизмга каршы көрәш алып барган унбер каһарман (шул исәптән Муса Җәлил, Гайнан Кормаш, Абдулла Алиш һ.б.), фашистик хәрби суд карары белән, 1944 елның 25 августында җәзалап үтерелә. Абдулла Алишның әсирлек елларында язган кайбер шигырьләре соңрак туган илгә кайтып җитә.