Абдулла Алиш. Көтмә инде, көтмә...

(Әнигә багышлыйм)

Ана үрдәк бәбкәләре белән,
Ә син ялгыз үзең барасың.
Син көнләшеп аның бәхетеннән,
Моңсу гына озатып каласың.

Кая китте синең балаларың?
Арыслан күк батыр улларың?
Өмет белән һаман күзәтәсең,
Кайтырлар, дип, киткән юлларын.

Былтыр койган алма какларын син,
Чикләвекләр җыеп киптереп,
Аларга дип, һаман саклыйсыңмы,
Сагыш белән көтеп тилмереп?

Төшләреңдә һаман алар белән,
Көндезләрен укып хатларын,
Теткәләнгән кәгазь битләренең
Һәрбер сүзен инде ятладың.

Язлар килер, чәчәк исен бөркеп,
Сыерчыклар кире кайтырлар.
Яңарырлар шунда йөрәгеңдәге
Бертуктаусыз янган кайгылар.

Бал кортлары очар, күбәләкләр
Берсен берсе куышып уйнарлар.
Чәчәкләргә күмелеп торсалар да
Куандырмас сине тугайлар.

Җир тетрәткән давыл уты, бәлки,
Карлар белән эреп югалыр.
Дөнья тынып калыр. Йөрәкләрдә
Кавышу хисе кабат кузгалыр.

Өчесенең берсе кайтмасмы дип,
Син көтәрсең һаман аларны.
Ишек каккан саен кочакларга
Хәзерләнеп сөйгән балаңны.

Көтмә инде, көтмә, изге карчык,
Җир куенында ята улларың,
Чәчәкләргә биреп илгә булган
Мәхәббәтле керсез уйларын.

Абдулла Алиш. Не жди (Перевод Равиля Бухараева)

(Посвящаю маме)

Солнце сияет. Дорога бела.
В травке смешные шагают утята.
Утка по травке утят повела,
что же ты взгляд отвела виновато?

Сильных, отважных твоих сыновей
белая-белая эта дорога
вдаль увела от родного порога:
время проходит – тоска всё сильней.

Сварена в прошлом году пастила,
в прошлом году ты орехи сушила;
детские лакомства им сберегла,
в старых рубашках прорехи зашила.

Даже во сне истомившая грусть
не оставляла, и неутомимо
днём разбирала ты жёлтые письма,
каждое слово твердя наизусть.

Снова весна. Слышен запах цветов.
В старой скворешне птенцы закричали.
Пламя в душе занимается вновь –
вечный огонь материнской печали.

Буйная речка вошла в берега,
снова раздолье разбуженным пчёлам.
Но не обрадуют гулом весёлым,
зеленью трав заливные луга.

Если б тревога ушла, как мороз,
снова надежда расправила плечи...
Нежная зелень весенних берёз
робко сулит ожидание встречи.

«Хоть бы вернулся один из троих», –
думаешь. Не отпускает тревога.
Ночью ты слушаешь скрипы порога,
но даже ветер за дверью затих.

Даже и ветер за дверью затих:
ты сыновей не дождёшься, святая!
В прошлом году над могилами их
вспыхнули ярко цветы, расцветая.

Белешмә. Абдулла Алиш (Габдуллаҗан Габделбари улы Алишев) (1908-1944) – тумышы белән Татарстанның бүгенге Спас районы Көек авылыннан. Мәктәп елларыннан әдәбият-сәнгать белән кызыксына, шигырьләр, хикәяләр яза. Казанда җир төзелеше техникумында укыганда көндәлек матбугатта мәкаләләре дөнья күрә башлый. 1941-1945 еллардагы Бөек Ватан сугышына кадәр җир төзелеше белән бәйле оешмаларда техник вазифалар башкара, «Техника» журналында, «Пионер каләм» (хәзерге «Ялкын») журналында, Татарстан радиокомитетында эшли. Балалар өчен әдәби түгәрәкләр белән җитәкчелек итә. Иҗат белән актив шөгыльләнә, шул исәптән балалар өчен хикәяләр, әкият-хикәятләр, пьесалар, шигырьләр яза. 1941 елның июлендә армиягә алына һәм фронтка озатыла, шул ук елны чолганышта калып, немецларга әсир төшә. Әсирлектә антифашистик яшерен оешмага кушыла. 1943 елның августында яшерен оешманың эше ачыла. Нәтиҗәдә, әсирлектә фашизмга каршы көрәш алып барган унбер каһарман (шул исәптән Муса Җәлил, Гайнан Кормаш, Абдулла Алиш һ.б.), фашистик хәрби суд карары белән, 1944 елның 25 августында җәзалап үтерелә. Абдулла Алишның әсирлек елларында язган кайбер шигырьләре соңрак туган илгә кайтып җитә.